Be Italian…

Άνοιξη! Ο καιρός δίχνει σιγά σιγά να φτιάχνει, η θερμοκρασία ανεβαίνει και γω έχω να προτείνω διακοπές... Τώρα θα μου πεις που διάθεση και λεφτά αλλά μη βιάζεσαι...διάβασε παρακάτω...
Θυμάσαι το παλιό τροχόσπιτο των γονιών σου ή τελοσπάντων της αδερφής του θείου σου;Ναι αυτό που ήταν στη μόδα πριν 15 χρόνια και τώρα βρίσκεται παρατειμένο σε κάποια γωνιά γιατί όλοι το σνομπάρουν; Ένα έχω να σου πω, οι γείτονές μας οι Ιταλοί το έχουν φέρει πάλι στη μόδα...και επειδή είμαι σίγουρη ότι πολλές φορές έχεις ζηλέψει τη ζωή των Μιλανέζων και γενικότερα τον ακριβό Βορρά της Ιταλίας ήρθε η ώρα να κάνεις διακοπές φθηνά και να το παίξεις και μούρη μιας και οι φετινές σου διακοπές θα έχουν προορισμό την Ιταλία...
Άκου προσεκτικά...Βρες το τροχόσπιτο που λέγαμε παραπάνω, σουλούπωσέ το κλείσε εισιτήρια με το καράβι για Βενετία(αν κάνεις κράτηση νωρίς θα σου έρθει πολύ φθηνά) και ακολούθησε τις ταμπέλες για τη λίμνη Γκάρντα (Lago di Garda). H συγκεκριμένη λίμνη είναι η μεγαλύτερη στην Ιταλία,έχει έκταση 370 τετραγωνικά χιλιόμετρα, μήκος 52 χιλιόμετρα, πλάτος 16,7 χιλιόμετρα και βρίσκεται στις πλαγιές των Άλπεων κοντά στη Βερόνα. Για τους βορειο Ιταλούς είναι το καμάρι τους.Τα σαββατοκύριακα οι κάτοικοι του Μιλάνου,της Μπρέσια και των γύρω πόλεων μαζί με τις οικογένειές τους και τα camper τους(βλέπε τροχόσπιτα )κατακλίζουν τη Γκάρντα. Κατά συνέπεια πέρα από τα χλιδάτα ξενοδοχεία γύρω από τη λίμνη,έχουν χτιστεί αχανείς εκτάσεις κάμπινγκ μόνο για τροχόσπιτα όπου με 10-20 ευρώ την ημέρα νοικιάζεις το χώρο για το τροχόσπιτο,το νερό και το ηλεκτρικό ρεύμα.
Η περιοχή Toscolano-Maderno για παράδειγμα ήταν ένα μικρό χωριουδάκι δίπλα στη λίμνη το οποίο τα τελευταία χρόνια λόγω των πολυάριθμων κάμπινγκ έγινε ένα από τα τουριστικότερα μέρη της λίμνης Garda.Έχοντας λοιπόν σαν βάση κάποιο από τα φθηνά αλλά πάντα in fashion κάμπινγκ τι καλύτερο από μια μονοήμερη ή ένα σαββατοκύριακο στο Μιλάνο -1,5ώρα με το αυτοκίνητο-,τη Βενετία-2 ώρες- ή τη Βερόνα -30λεπτά διαδρομή-.
Αν είσαι λάτρης των εναλλακτικών διακοπών μπορείς να συνδυάσεις την παραμονή σου στη λίμνη με θαλάσσια σπορ *όπου θάλασσα εσύ να θυμάσαι λίμνη, ποδηλασία ,ανάβαση,ιππασία και όποιο άλλο άθλημα σου περνάει από το μυαλό.Αν πάλι είσαι της κουλτούρας πέρα από το Μιλάνο και τη Βενετία, η Μπρέσια σε απόσταση μισής ώρας από τη λίμνη φιλοξενεί αυτή την περίοδο στο μουσείο της Santa Giulia την έκθεση Matisse: The Seduction of Michelangelo.Ή μήπως προτιμάς όπερα; Το φετινό πρόγραμμα στην αρένα της Βερόνα περιλαμβάνει Αida ,Nabucco, la Boheme,la Traviata ,τον Κουρέα της Σεβίλλης και Ρωμέο και Ιουλιέτα. Αν πάλι έχεις μαζί σου πιτσιρίκια ή νιώθεις ακόμα εσύ ο ίδιος παιδί, στην περιοχή Peschiera στη δεξιά πλευρά της λίμνης, βρίσκονται τα δύο μεγαλύτερα πάρκα ψυχαγωγίας της Ιταλίας, η Gardaland και η Movieland, το πρώτο είναι η ιταλική εκδοχή της Disneyland ενώ το δεύτερο έχει ως θέμα του διάφορα κινηματογραφικά concept από χολιγουντιανές ταινίες...
Αν λοιπόν θες διαφορετικές,ψαγμένες και φθηνές διακοπές...πάρε το τροχόσπιτο γνωστών ή φίλων σου, πάρε καλή παρέα λίγα χρήματα και ακολούθησε τα βήματα των Ιταλών στη Βόρεια Ιταλία και στη λίμνη Garda...κοίτα μην μπερδευτείς η λίμνη Como ίσως σου είναι πιο γνωστή αλλά για να έχει σπίτι ο George Clooney ίσως δεν είναι και η καλύτερη ιδεά για φθηνές εξορμίσεις...

Μαρία Κόφου

Η Ιταλία σνόμπαρε τη Eurovision
Σάββατο βράδυ και καθισμένη αναπαυτικά στον καναπέ περιμένω να δω με φόβο* για πρώτη φορά τη Eurovision όχι πλέον από την ΕΡΤ αλλά από το ιταλικό Rai 2…(ο φόβος οφειλόταν στο γεγονός ότι οι αγαπημένοι μας γείτονες δεν αξιώθηκαν ή απλά δεν ενδιαφέρθηκαν τις προηγούμενες μέρες να προβάλουν κανένα από τους δύο ημιτελικούς…)
Ξεκινάει λοιπόν η παρουσίαση και σε πρώτο φόντο η Ραφαέλα Καρρά ως παρουσιάστρια της εκπομπής με καλεσμένο της τον Bob Sinclair, διάσημο dj, και δίπλα τους ένα τσούρμο ιταλών celebrities έτοιμοι να σχολιάσουν τα πάντα γύρω από το eurofestival. Οι πρώτοι ψύλλοι στα αυτιά μου δεν άργησαν να μπουν…
Γιατί τόσοι καλεσμένοι, τόση παγιέτα, τόσοι φωτισμοί αναρωτιόμουν; Η απάντηση ήταν πολύ απλή γιατί πολύ απλά η Eurovision ήταν σε δεύτερη μοίρα… Σε πρώτο πλάνο ήταν η Ραφαέλα και κάπου κάπου είχαν και μια απευθείας σύνδεση με Dusseldorf ,έτσι για να μην ξεχνιόμαστε…
Δεν μπορώ να πω, τα τραγούδια κατάφερα να τα δω όλα αλλά από τη στιγμή που γίνονταν οι απευθείας συνδέσεις με τις βαθμολογίες της κάθε χώρας, έπρεπε να βρίζω ή να παρακαλάω για να βγει από τη μέση η Ραφαέλα Καρρά και να παρακολουθήσω την εξέλιξη του διαγωνισμού … Οι χώρες που υπολόγιζαν ότι θα δώσουν βαθμούς στην ιταλική συμμετοχή είχαν την τιμητική τους, όλες οι υπόλοιπες επισκιάστηκαν από το ξανθό μαλλί και το συνεχές μπλα μπλά της ιταλίδας παρουσιάστριας.
Είναι περιττό να πω ότι καθ’ όλη τη διάρκεια του eurofestival οι celebrities που είχαν κληθεί για το σχολιασμό δεν είπαν καλή κουβέντα για καμία άλλη χώρα. Το ένα τραγούδι ήταν πολύ pop,το άλλο πολύ κιτς, το ελληνικό τραγούδι ήταν για κλάματα..και γενικώς τα γειτονάκια μας έβγαλαν τη χωλή τους όλο το βράδυ… Δεν είχα πλέον καμία απορία γιατί η Ιταλία είχε χαθεί τα τελευταία 13 χρόνια από τον μουσικό διαγωνισμό.
Α! Μην ξεχάσω! Το τέλος της παρουσίασης έκλεισε με τη Ραφαέλα Καρρά να σχολιάζει «Δεν πάει καλά η κοπέλα», αναφερόμενη στην τελευταία παρουσιάστρια-δεν θυμάμαι ποιας χώρας- η οποία έδινε το δωδεκάρι τραγουδώντας… στην Ιταλία, κάτι που έκανε την Ραφαέλα να καταδαγκωθεί για την κακία που είπε στον αέρα.
Σίγουρα η επιλογή του Raphael Gualazzi, ο οποίος ήταν και ο νικητής του μουσικού διαγωνισμού του San Remo στην κατηγορία των νέων ταλέντων, ήταν από τις καλύτερες και γι’αυτό κατάφερε άξια να πάρει και τη δεύτερη θέση στη eurovision, αλλά βρε παιδί μου αφού δεν τον χωνεύετε τον συγκεκριμένο μουσικό διαγωνισμό μην ξανά ασχοληθείτε καλύτερα!

Μαρία Κόφου

The future is Italy…(?)
Δεν ξέρω τι περιμένεις να διαβάσεις παρακάτω βλέποντας αυτόν τον τίτλο αλλά σίγουρα δεν είναι αυτό που νομίζεις… Με λένε Μαρία Κ. και είμαι ένα παιδί της ξενιτιάς και εγώ… Όμως δε θα σου δώσω την ικανοποίηση να με εντάξεις σε αυτό το μεγάλο ποσοστό ‘’των νέων ελληνόπουλων που φεύγουν από την Ελλάδα για να βρουν ένα καλύτερο μέλλον μακριά από τη χώρα τους’’. Εγώ έφυγα από την Ελλάδα από έρωτα και από μια υποψία τυχοδιωκτισμού.
Σπούδασα Επικοινωνία και Μέσα στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και ένα από τα λίγα πράγματα που κέρδισα εκεί ήταν η υποτροφία του προγράμματος Έρασμος η οποία με οδήγησε πριν 2 χρόνια για 6 περίπου μήνες στην Ισπανία. Για την ακρίβεια σε μια μικρή παραλιακή κωμόπολη κοντά στη Valencia, την Castellon De La Plana.Εκεί, πέρα από την ατέλειωτη ηλιοθεραπεία στο γρασίδι του Πανεπιστημίου, μεταξύ καφέδων, σαγκρίας , τάπας (ισπανικά μεζεδάκια) και ό,τι άλλο τυπικό επιβάλλεται να δοκιμάσεις ως φοιτητής Erasmus ,ήρθα σε επαφή με ένα απίστευτα πλήρως εξοπλισμένο δημοσιογραφικό εργαστήριο , με απίστευτα πρόθυμους και επικοινωνιακούς καθηγητές και με έναν απίστευτα κούκλο(τουλάχιστον στα δικά μου μάτια)Ιταλό ο οποίος θα ήταν και η αιτία να αφήσω για τα καλά πριν 6 μήνες ακριβώς την οικογενειακή ασφάλεια και θαλπωρή και να φύγω αυτή τη φορά για τη γειτονική Ιταλία…
Ναι ναι, ξέρω τι σκέφτεσαι..Ιταλία ίσον Ρώμη, Μιλάνο, Βενετία ,πίτσα, μακαρονάδες, καλή ζωή και ένας ατακτούλης Μπερλουσκόνι που δεν χάνει ευκαιρία να δείξει ότι το γνωστό… «λατίνος εραστής» έχει ειπωθεί για τους Ιταλούς. Και εγώ κάπως έτσι τα είχα όλα στο μυαλό μου μέχρι να καταλάβω ότι εκεί που μένει ο καλός μου είναι ένα μεγάλο χωριό της Βόρειας Ιταλίας, πως χωρίς αυτοκίνητο δεν μπορείς να κουνήσεις πόδι, πως Ελλάδα και Ευρωπαϊκή Ένωση για τους Ιταλούς δεν συνάδουν, πώς για να βγάλεις ιταλική ταυτότητα θα σε συνέφερε να είσαι παντρεμένος, φοιτητής ή μετανάστης εκτός Ευρώπης… Πως η κακοκαιρία δεν είναι έκπληξη αλλά συνήθεια και πως ο Μπερλουσκόνι είναι ένας κωλ..γέρος που έχει χάσει προ πολλού το παιχνίδι της εξουσίας και τη βρίσκει μόνο παίζοντας το γιατρό .
Ξέρεις όμως και κάτι άλλο; Όταν εσύ θα είσαι πηγμένος στους δρόμους τις Αθήνας εγώ θα κάνω ποδήλατο δίπλα από το ποτάμι , θα περνάω το δρόμο με κλειστά τα μάτια γιατί ο πεζός εδώ ΕΧΕΙ προτεραιότητα, θα κοιτάω τη φύση γύρω μου θα χαμογελάω και θα πηγαίνω να πιω το aperitivo μου στις 5 το απόγευμα δίπλα στη λίμνη Garda. ‘Όταν θα έχω ξεχάσει να πάρω ψωμί ή θα με έχει πιάσει μανία για ψώνια θα μπορώ να ψωνίσω ακόμα και αν είναι Κυριακή-γιατί εδώ τα μαγαζιά είναι πάντα ανοιχτά- και όταν γουστάρω μονοήμερη σε Βενετία, Μιλάνο η Τορίνο δε θα χρειάζομαι να κλείσω αεροπορικά γιατί σε 2 ώρες οδικώς θα είμαι εκεί..Και αν προτιμήσω να πάω με τρένο θα κοιτάξω πιο μήνα οι γυναίκες ταξιδεύουν δωρεάν…(σεξιστικό αλλά είναι γεγονός η γυναίκα λατρεύεται σαν θεά σε αυτή τη χώρα).
Χμ, τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα… είναι ωραίο να ζεις στην Ιταλία, σου δίνει λόγους για να ελπίζεις ότι μπορείς να ζήσεις καλά… Σε αφήνει να κάνεις όνειρα και να πιστεύεις ότι θα βγουν αληθινά-κάτι που η Ελλάδα μου το στερεί πεισματικά τα τελευταία χρόνια… Δε λέω, σαν δημοσιογράφος δεν μπορώ να δουλέψω ακόμα εδώ αλλά να είναι καλά οι Ιταλοί που δεν μιλάνε άλλη γλώσσα πέραν της ιταλικής και έτσι αφήνουν σε εμάς τα πολύγλωσσα ελληνάκια δουλειές στον τουριστικό κλάδο…
Δεν ξέρω αν στο μέλλον ο δρόμος μου θα με βγάλει κάπου αλλού σε κάποια άλλη γωνιά του κόσμου αλλά προς το παρών είμαι καλά εδώ, έχω έναν άνθρωπο που με νοιάζεται και μια καινούρια χώρα που με αφήνει να ονειρεύομαι ακόμα… Ένα μεταπτυχιακό του χρόνου για παράδειγμα, και ποιος ξέρει ίσως μια μελλοντική καριέρα σε μια μπερλουσκονική εφημερίδα…χαχα.
Δεν ξέρω λοιπόν αν the future is…Italy αλλά εύχομαι το δικό μου future να είναι εκεί…

Μαρία Κόφου
Gavardo-Italy
19/3/2011

17 Nοέμβρη 2009

36 χρόνια μετά...Έχω την αίσθηση ότι και πάλι αυτή τη νύχτα η Ελλάδα θα "φιγουράρει" πρωτοσέλιδο σε όλα τα διεθνή μέσα....Για να δούμε

Το Βερολίνο γιορτάζει τα 20 χρόνια από την πτώση του Τείχους

Τα είκοσι χρόνια από την πτώση του Τείχους γιόρτασε σήμερα το Βερολίνο παρουσία πλήθους κόσμου και ηγετών από ολόκληρο τον κόσμο.
Περισσότεροι από εκατό χιλιάδες άνθρωποι συγκεντρώθηκαν για να θυμηθούν αλλά και να γιορτάσουν την πτώση του Τείχους και όσων συμβόλιζε. Ένα τεράστιο, χρωματιστό, από αφρολέξ ντόμινο, στήθηκε, πάνω στο οποίο ήταν γραμμένα μηνύματα ειρήνης από νέους και το οποίο γκρεμίστηκε συμβολίζοντας την πτώση του Τείχους.
Τα κομμάτια του ύψους 2,5 μέτρων και βάρους 20 κιλών το καθένα ξεκινούσαν από την πλατεία του Πότσνταμ και κατέληγαν μπροστά από την Πύλη του Βραδεμβούργου.Το πρώτο κομμάτι έσπρωξε ο Λεχ Βαλέσα, ιστορικός ηγέτης του πολωνικού συνδικάτου της Αλληλεγγύης.
Η γερμανίδα καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ απευθυνόμενη στους συγκεντρωμένους δήλωσε ότι τα ιστορικά γεγονότα του 1989 ήταν «αποτέλεσμα μιας μακράς ιστορίας καταπίεσης και αγώνα κατά της καταπίεσης».Μαζί με τον Βαλέσα και τον Γκορμπατσόφ δίεσχισαν συμβολικά τη γέφυρα της Μπόρνχολμερ Στράσε, εκεί όπου βρισκόταν το πρώτο συνοριακό φυλάκιο μεταξύ Ανατολικού και Δυτικού Βερολίνου που άνοιξε πριν 20 χρόνια.
Η πτώση του Τείχους του Βερολίνου ήταν το σημείο ακριβώς όπου η Ιστορία έκανε στροφή φέρνοντας έναν κατακλυσμό εξελίξεων και αλλάζοντας σαρωτικά τη σύγχρονη πολιτική σκηνή. Σύμφωνα με μελέτη του τρέχοντος έτους,τουλάχιστον 136 άνθρωποι σκοτώθηκαν στο τείχος μεταξύ 1961 και 1989, ενώ προσπαθούσαν να διαφύγουν.




http://www.elpais.com/articulo/internacional/Europa/celebra/caida/Muro/gran/fiesta/libertad/elpepuint/20091109elpepuint_7/Tes

http://www.reuters.com/article/worldNews/idUSTRE5A723920091109

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_09/11/2009_306747

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=99996

http://www.nytimes.com/2009/11/10/world/europe/10germany.html?_r=1&ref=europe

ΒΕΡΟΝΑ

Γεύμα με τον... Ρωμαίο

ΚΕΙΜΕΝΟ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΤΣΑΓΚΟΥΛΗ - MEYERS,
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ LES MEYERS

Για τους πολλούς, είναι απλώς η πόλη του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας. Για τους γνώστες, είναι η πιο γαστρονομική πόλη της Ιταλίας. Ενα τριήμερο ήταν αρκετό για να πάρουμε μια γερή γεύση από την ξεχωριστή τοπική κουζίνα και τα εκλεκτά κρασιά που τη συνοδεύουν άψογα.

ΚΑΘΩΣ ΤΟ ΑΕΡΟΠΛΑΝΟ προσγειώνεται στο αεροδρόμιο Malpensa του Μιλάνου ένα περίεργο τρέμουλο, όμοιο με εκείνο που ένιωθα στην αρχή κάθε σχολικής χρονιάς, με διακατέχει. Η τελευταία μου φορά στην Ιταλία ήταν πριν από πέντε χρόνια. Και τώρα, η πρόσκληση γάμου του καρδιακού μου φίλου Luca στη Βερόνα με φέρνει πίσω. Επειτα από λίγες ώρες οδήγησης κι ενώ το ραδιόφωνο παίζει το Azzuro του Celentano, εκεί που το βαρύ και γκρίζο βιομηχανικό τοπίο της Λομβαρδίας αρχίζει να διαδέχεται το γλυκό πράσινο των αμπελιών της Valpolicella, φτάνω στην αιώνια πόλη των ερωτευμένων.

Εχοντας αφήσει τα πράγματά μου στο ξενοδοχείο, το πρωινό με βρίσκει στην Piazza Bra, σημείο αναφοράς της Βερόνας, με πολυάριθμα καφέ, εστιατόρια και τουριστικά μαγαζάκια. Ξεναγοί με περίεργα καπέλα και χρωματιστά σημαιάκια καθοδηγούν με ένα μικρόφωνο στο χέρι τις ορδές τουριστών, κοστουμαρισμένοι εργαζόμενοι μπαινοβγαίνουν στο Palazzo Barbieri, το τωρινό δημαρχείο, ενώ απέναντί μου ορθώνεται μεγαλοπρεπής η Arena. «Είναι όλο έργο ενός μελλοθάνατου», με πληροφορεί ο σερβιτόρος καθώς μου αφήνει ένα ζεστό καπουτσίνο πάνω στο τραπέζι. «Υποσχέθηκε να φτιάξει σε μια νύχτα ένα χώρο για θεάματα που θα χωρούσε όλη την πόλη, με αντάλλαγμα να του χαρίσουν τη ζωή. Ετσι πούλησε τη ζωή του στο διάβολο, το θέατρο άρχισε να χτίζεται, αλλά η πρωινή ψαλμωδία του Ave Maria ανάγκασε τους δαίμονες-χτίστες να τραπούν σε φυγή αφήνοντας σε εμάς αυτό το θαύμα, λειψό κατά μία πτέρυγα. Ben arrivata a Verona (καλωσόρισες στη Βερόνα)», μου λέει χαμογελώντας και στρέφεται στον επόμενο πελάτη.

Κατευθύνομαι προς τη Via Mazzini, έναν εμπορικό πεζόδρομο που φιλοξενεί έναν μεγάλο αριθμό γνωστών ονομάτων της ιταλικής μόδας. Ενα ασταμάτητο via-vai (πήγαινε-έλα) κόσμου. Κομψοί Βερονέζοι, άκομψοι τουρίστες, γκρουπ εφήβων με ένα παγωτό στο χέρι, carabinieri (Ιταλοί αστυνομικοί) με ψευτοαυστηρό ύφος, ουρές για ένα παγωτό γιαούρτι στη γνωστή gelateria του δρόμου, κοπέλες που σχολιάζουν τις βιτρίνες των καταστημάτων σε ένα μείγμα βερονέζικης διαλέκτου και τρέντι ορολογίας. Ακολουθώ το πλήθος για να καταλήξω σε μία από τις γραφικότερες πλατείες της Ιταλίας, την Piazza delle Erbe.

Ξύλινοι πάγκοι γεμάτοι φρούτα και λαχανικά, πλανόδιοι πωλητές και αμέτρητος κόσμος καθισμένος στα γύρω καφέ μπαρ πίνοντας το πρώτο απεριτίφ της ημέρας. To Caffe Filippini, εκατό χρόνια τώρα τόπος συνάντησης του κόσμου της οικονομίας και εκείνου της κουλτούρας, με προσκαλεί για ένα ποτήρι Pinot Grigio (φίνο λευκό κρασί). Το μέρος αυτό αποτελούσε πάντα την ευκαιρία για κουτσομπολιό, quatto ciacole όπως λένε οι Ιταλοί. Δίπλα μου μια παρέα φοιτητών συζητάει για την πορεία της τοπικής ποδοσφαιρικής ομάδας τη φετινή σεζόν. Η Hellas Verona ιδρύθηκε από έναν καθηγητή Ελληνικών και τους μαθητές του κλασικής κατεύθυνσης του λυκείου Maffei και είναι βαθιά ριζωμένη στην καρδιά κάθε γνήσιου Βερονέζου.

Συνεχίζω να πίνω το κρασί μου. Το γλυκό φθινοπωρινό αεράκι παίρνει τις φωνές, κάνοντάς τις να ηχούν σαν ένα απαλό βουητό. Τα χρώματα της πλατείας εναλλάσσονται αρμονικά με εκείνα των ανθρώπων. Και ενώ τα έξι αγάλματα παγανιστικών θεοτήτων του Palazzo Maffei παρατηρούν τα όσα συμβαίνουν στο ιστορικό κέντρο της Urs No-bilissima -όνομα με το οποίο είναι γνωστή η πόλη- οι καμπάνες Rengo και Marangona του πύργου Lamberti αρχίζουν να χτυπούν δραματικά στέλνοντας τον ήχο τους από άκρη σε άκρη. Και κάπου εκεί, μέσα σε αυτό το γεμάτο κομπάρσους θεατρικό σκηνικό, δίπλα στο σιντριβάνι της Madonna di Verona, διακρίνω τον Luca. Το μεσημέρι μάς βρίσκει να απολαμβάνουμε ένα ποτήρι Soave (λευκό ξηρό κρασί), συνοδευόμενο από ένα πιάτο bacala alla vicentina (μπακαλιάρος μαγειρεμένος με αντσούγιες, τοπική συνταγή), στην Antica Bottega del Vino και να θυμόμαστε ιστορίες από τα φοιτητικά μας χρόνια στη Βενετία. Πηγαίνοντας πίσω στο 1890, στο μέρος αυτό σύχναζαν οι εργαζόμενοι και οι δημοσιογράφοι της πρώτης Gazzeta di Verona (τοπική εφημερίδα), καθώς και διάφοροι διανοούμενοι της εποχής, καλλιτέχνες, ποιητές. Κρασί και ρύζι μαγειρεμένο με amarone (τύπος κόκκινου κρασιού) ήταν οι μοναδικές επιλογές. Τα φωτιστικά από χτυπημένο σίδηρο κατασκευάστηκαν από τον τοπικό καλλιτέχνη Da Cogolo, ο οποίος δεν δέχτηκε ποτέ να πληρωθεί και σε αντάλλαγμα το κρασί που έπινε ήταν κερασμένο εφ' όρου ζωής. Ο κύριος Barzan, ένας χαρισματικός άνθρωπος, ανέλαβε την επιχείρηση το 1986. Μας λέει ότι εδώ και εβδομήντα χρόνια οι θαμώνες είναι οι ίδιοι. «Εδώ αναπνέεις τον αέρα της Βερονιζιτά». Η Bottega αποτελεί σταθερή αξία τόσο για το εξαιρετικό κρασί -στο κελάρι της υπάρχουν πάνω από 3.700 ετικέτες, καθώς και μια περιορισμένη σειρά μπουκαλιών Chateau Rothschild σχεδιασμένων από τον Πικάσο- όσο και για την ποιοτική τοπική κουζίνα (σερβίρεται ακόμα το risotto all' amarone).

Λίγα λεπτά από την Bottega, το σπίτι της οικογένειας των Καπουλέτων ασφυκτιά από απλούς τουρίστες, ερωτευμένους επισκέπτες, παιδιά που χαράζουν και χρωματίζουν στον τοίχο το όνομα του πρώτου σκιρτήματος. Η ουρά για να σταθείς στο μπαλκόνι της Ιουλιέτας είναι ατελείωτη, τα φλας των φωτογραφικών μηχανών ασταμάτητα, ενώ ένας υποψήφιος... Ρωμαίος δίπλα μου φρεσκάρει τις ατάκες του. Ζευγάρια εφήβων και ενηλίκων θα καταλήξουν ύστερα από ένα σύντομο περίπατο εκεί όπου η ρομαντικότερη και ανθεκτικότερη στο πέρασμα των χρόνων ιστορία αγάπης έλαβε αρχή και τέλος. Στην εκκλησία του San Francesco al Corso οι δύο ερωτευμένοι αντάλλαξαν όρκους ζωής για να τους χωρίσει μετά από λίγο ο θάνατος. Εχει αρχίσει ήδη να σουρουπώνει και η επιθυμία για ένα ποτήρι amarone γίνεται σχεδόν ανάγκη. Η Gio-vanna, μέλλουσα σύζυγος του Luca, μας περιμένει με την παρέα της για ένα brindisi (εις υγείαν) στην Osteria Sottorivα.

Βγαίνοντας στον ομώνυμο δρόμο, τη Via Sottoriva, δίπλα στον ποταμό Adige που ρέει γύρω από τα δύο τρίτα της πόλης, στο νούμερο 9 ο signor Franco, ένας από τους ιδιοκτήτες της osteria και φίλος του ζευγαριού, έχει ήδη ανοίξει ένα μπουκάλι Jerome Prevost. Με εκείνο το πάθος που χαρακτηρίζει τον Βερονέζο οινογνώστη, μας ξεναγεί στο κελάρι, όπου εκτός από τις πάμπολλες μοναδικές ετικέτες κρασιού, υπάρχει ένας χώρος αφιερωμένος στη σαμπάνια Krug. Μας εξηγεί ότι μέχρι το '85 υπήρχαν γύρω στις ογδόντα osterie (παραδοσιακές ταβέρνες). Αργότερα οι περισσότερες έγιναν εστιατόρια. Η συγκεκριμένη αναγράφεται στα αρχεία της πόλης από την εποχή του Ναπολέοντα! Ανέκαθεν σημείο συνάντησης ανθρώπων της κουλτούρας, σήμερα αποτελεί πρωινό στέκι συνταξιούχων που αρχίζουν τη μέρα τους με ένα bianchetto (φθηνό λευκό κρασί) και την τελειώνουν με μια παρτίδα ντάμα, ενώ για τους νεότερους που επιμένουν σε έναν διανοουμενίστικο τρόπο ζωής, το απογευματινό aperitivo είναι must. Και επειδή εδώ οι παραδόσεις δεν σβήνουν εύκολα, την πρώτη Κυριακή της άνοιξης, γύρω στα χίλια άτομα συγκεντρώνονται κάτω από τις στοές της via Sottoriva για να καλωσορίσουν την πιο ερωτική εποχή με μια γιορτή αφιερωμένη στο κρασί.

Λίγο η βερονέζικη προφορά του Franco, λίγο τα brindisi με κάθε είδους εκλεκτό κρασί και για τον πιο απαιτητικό λάτρη του είδους, και μέσα σε αυτό το δροσερό αεράκι που έρχεται από τους γύρω λόφους για να χαθεί στα αμέτρητα αμπελοφυτεμένα εκτάρια, αισθάνομαι έτοιμη για το τέλος της πρώτης μου μέρας στη Βερόνα. Ενα υπέροχο αίσθημα ευφορίας και συνάμα ελευθερίας, εκείνο που πηγάζει από την ομορφιά μιας πόλης και την αυθεντικότητα των ανθρώπων της, με βρίσκει στο δωμάτιο του ξενοδοχείου μου. Εννέα η ώρα το πρωί με καπουτσίνο και μπριός μαρμελάδα στον αρχοντικό δρόμο Corso Porta Borsari. Η βιτρίνα του λιλιπούτειου Cafe Tubino, όπου κανείς μπορεί να δοκιμάσει περισσότερα από εκατόν είκοσι διαφορετικά είδη καφέ, θυμίζει συλλογή σετ τσαγερί κουκλόσπιτου, ενώ τα έντονα χρώματα στο ντεκόρ και το γεμάτο «buo-ngiorno» (καλημέρα) του ιδιοκτήτη σε προδιαθέτουν για ένα όμορφο ξεκίνημα. Οχι μακριά, κατά μήκος του Corso Sant' Anastasia, αμέτρητες αντικερί με έργα τέχνης, έπιπλα, κοσμήματα κάθε εποχής εναλλάσσονται με παραδοσιακές salumerie (καταστήματα αλλαντικών και τυριών) και spezierie (μαγαζιά που πωλούν μπαχαρικά και βότανα). Η trattoria (ταβέρνα) Al Pom-piere, πρώην γαλακτοπωλείο, είναι γνωστή σε όλη την πόλη για το stucco di maiale (χοιρινό σιγοψημένο σε παραδοσιακό φούρνο, με πουρέ από πατάτες και λαχανικά εποχής). Στους τοίχους αμέτρητες ασπρόμαυρες φωτογραφίες, παλιές και νεότερες, γνωστών προσωπικοτήτων. Η εποχή των μανιταριών έχει ήδη αρχίσει. Βρίσκομαι στο κατάλληλο μέρος (η περιοχή του Βένετο φημίζεται για τα μανιτάρια) την κατάλληλη στιγμή για να απολαύσω ένα misto di fungi, δηλαδή μια ποικιλία μανιταριών, πίνοντας ένα ποτήρι βελούδινο Recioto μαζί με τον φίλο και γνωστό οινοπαραγωγό τρίτης γενιάς Nicola Sartori, ο οποίος αναλαμβάνει χρέη ξεναγού μου για το δεύτερο μισό της ημέρας.

Νωρίς το απόγευμα φτάνουμε στο οινοποιείο του που βρίσκεται δύο μόλις χιλιόμετρα έξω από την πόλη. Το πανέμορφο πατρικό σπίτι, περιτριγυρισμένο από απέραντες εκτάσεις αμπελιών, αποτελεί τη βάση όλης της οικογένειας εδώ και εκατό περίπου χρόνια. Η ξενάγηση στο οινοποιείο καλύπτει όλες τις φάσεις από την παραγωγή του κρασιού μέχρι την εμφιάλωση και ολοκληρώνεται με μια επίσκεψη στα υπόγεια,η αρχιτεκτονική των οποίων θυμίζει λαβύρινθο - η οικογένεια τα χρησιμοποιούσε ως κρησφύγετο κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Η βόλτα μας ανάμεσα στα παλιά και τεράστια βαρέλια κρασιού, τοποθετημένα έτσι που θυμίζουν εγκατάσταση έργου σύγχρονης τέχνης, συνοδεύεται και από ιστορίες που με ακολουθούν μέχρι την επιστροφή μου στη Βερόνα.

Φτάνω όσο γρηγορότερα μπορώ στο Ponte Pietra. Bρίσκομαι εδώ για να πιάσω τη στιγμή. Ο ήλιος έχει μόλις αρχίσει να δύει χρωματίζοντας ένα βαθύ πορτοκαλί την πόλη, για να χαθεί μετά από λίγο μέσα στον Adige, αφήνοντας αυτό το προκλητικά γλυκό πορφυρό «after taste» να πλανιέται πάνω της. Στη locanda (τυπική ταβέρνα) Castel-vecchio, που βρίσκεται εδώ από το 1831, έρχεται κανείς για να δοκιμάσει τη μοναδική peara, βοδινό συνοδευόμενο από σάλτσα φτιαγμένη με μεδούλι, τυρί grana, τριμμένο ψωμί και μαύρο πιπέρι, και την pastisada de caval, μια συνταγή που μετράει1.500 χρόνια. Λέγεται πως στο τέλος της μάχης του 489 μεταξύ του Θεοδώριχου των Οστρογότθων και του Οδόακρου των Βαρβάρων, εκατοντάδες άλογα κείτονταν νεκρά στο έδαφος.

Οι Βερονέζοι, για να μην πάει χαμένο όλο αυτό το κρέας, το έλουσαν με κρασί amarone και αφού πρόσθεσαν αρωματικά και λαχανικά, τάιζαν για καιρό ολόκληρη την πόλη. Υστερα από μια παρέλαση εδεσμάτων βγαλμένων σαν από πίνακα του Caravaggio, το δείπνο μου τελειώνει με έναν caffe correto (εσπρέσο αρωματισμένο με λίγη grapa).

Διασχίζω τη βραδινή ομίχλη με προορισμό το ξενοδοχείο μου. Η πόλη μυρίζει έντονα φθινόπωρο, ενώ το Castelvecchio και η Arena θυμίζουν δονκιχωτική παραίσθηση. Το σύντομο μα τόσο πλούσιο ταξίδι μου έχει φτάσει στο τέλος του. Την επομένη, η γαμήλια τελετή στον καθεδρικό ναό της πόλης και η ευτυχία στο πρόσωπο των αγαπημένων μου προσώπων κλείνουν γλυκά το υπέροχο αυτό τριήμερο στη Βερόνα, δημιουργώντας μου ήδη ένα έντονο αίσθημα νοσταλγίας. Μπαίνοντας στο αυτοκίνητο για το δρόμο της επιστροφής έρχεται στο μυαλό μου η αγαπημένη στροφή του Luca από το Ρωμαίος και Ιουλιέτα του Σαίξπηρ, λαξευμένη έξω από το Palazzo Bar-bieri. «Δεν υπάρχει κόσμος έξω από τα τείχη της Βερόνας, παρά θρήνος, μαρτύρια, η ίδια η κόλαση. Εξόριστος από εδώ σημαίνει από τον κόσμο εξόριστος, και εξορία από τον κόσμο είναι θάνατος».

memo

ΣΠΙΤΙΑ ΜΕ ΚΟΚΚΙΝΕΣ ΚΕΡΑΜΟΣΚΕΠΕΣ, ΡΩΜΑΪΚΑ ΜΝΗΜΕΙΑ, ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΑ ΚΑΙ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΙΑΚΑ ΚΤΙΡΙΑ, ΠΑΛΑΤΙΑ ΚΑΙ ΚΑΣΤΡΑ... ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ ΣΤΗ ΒΕΡΟΝΑ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΓΥΡΙΖΕΙ ΠΙΣΩ.

ΜΕΤΑΒΑΣΗ

Στη Βερόνα μπορείτε να μεταβείτε από τον Διεθνή Αερολιμένα Αθηνών με πτήση της Alitalia (Τ/210-99.88.888) μέσω Ρώμης.

ΔΙΑΜΟΝΗ

• Due Torri Hotel Baglioni
(Piazza S. Anastasia 4, Τ/+39.045.595044, www.baglionihotels.com)
Μοντέρνα πολυτέλεια σε συνδυασμό με ιστορικά αρχιτεκτονικά στοιχεία σε ένα μεσαιωνικό κτίριο στην καρδιά της πόλης. Μόλις λίγα βήματα από το σπίτι της Ιουλιέτας, την Piazza delle Erbe και την περιοχή για shopping, προσφέρει το ιδανικό σενάριο για ένα μοναδικό break. Eυχάριστες στιγμές χαλάρωσης στο Brunello lounge του ξενοδοχείου.
• Hotel Torcolo
(Vicolo Listone 3, Τ/+39.045.8007512 & 8003871, www.hoteltorcolo.it)
Δύο λεπτά από την Arena, μικρό αλλά με όλες τις ανέσεις. Η οικογενειακή του ατμόσφαιρα θα σας κάνει να αισθανθείτε σαν στο σπίτι σας. Οι ιδιοκτήτριες Silvia και Diana θα φροντίσουν να σας βρουν από τραπέζι σε εστιατόριο μέχρι εισιτήρια για την όπερα.
• Ηotel Giulietta e Romeo
(Vicolo Tre Marchetti 3, Τ/+39.045.8003554, www.giuliettaeromeo.com)
Η μοναδική θέση του ξενοδοχείου στο ιστορικό κέντρο δίνει την ευκαιρία στους φιλοξενούμενους να εξερευνήσουν την πόλη και τους ήχους της με διαφορετικό τρόπο. Ανετο, ήσυχο, σοφιστικέ περιβάλλον.
• Βed & Breakfast Casa Coloniale
(Via Cairoli 6, Τ/+39.337472737, www.casa-coloniale.com)
Σπιτική αίσθηση στα τρία μοντέρνου ύφους δωμάτια. Ηρεμία και χαλάρωση 10 μόλις μέτρα από την Piazza delle Erbe.

ΦΑΓΗΤΟ

Antica Bottega del Vino
(Via Scudo di Francia 3, Τ/+39.045.8004535, www.Bottegavini.it)
Στο ιστορικό κέντρο, διατηρεί μια μεσαιωνική αίσθηση με afreschi στους τοίχους και μεγάλα ξύλινα τραπέζια. Ατελείωτη λίστα κρασιών, λόγος για τον οποίο το προτιμούν πολλοί διπλωμάτες και πολιτικοί ανάμεσά τους και ο Μπερλουσκόνι. Δοκιμάστε το risotto all' amarone. Από 25 € το άτομο.
Locanda Castelvecchio
(Corso Castelvecchio 21/A, Τ/+39.045.8030097, www.ristorantecastelvecchio.com)
Μοναδική ατμόσφαιρα. Ενα από τα ελάχιστα μέρη όπου μπορεί κανείς να δοκιμάσει την peara. Kαταπληκτικό amarone και άλλα είδη κρασιού. Προτιμήστε τη μικρή αυλή για να δειπνήσετε αν ο καιρός το επιτρέπει. Aγαπημένο μέρος του Luca. Από 50 € το άτομο.
Osteria del Bugiardo
(Corso Porta Borsari 17, Τ/+39.045.591869)
Προτεινόμενη από το Slow Food παραδοσιακή ταβέρνα, τόπος συνάντησης των νέων τα Σαββατοκύριακα. Εξαιρετικό Valpolicella. Δυνατά πιάτα του είναι η polenta με lardo, sopressa ή μπλε τυρί. Από 30 € το άτομο.
Osteria Sottoriva
(Via Sottoriva 9, Τ/+39.045.8014323)
Ξύλινοι πάγκοι δίπλα στο ποτάμι, μεγάλη γκάμα κρασιών και έμφαση στη σαμπάνια Krug. Xαλαρή ατμόσφαιρα και πολύ φιλικό περιβάλλον. Προτεινόμενο πιάτο η melanzana al forno.
Trattoria al Pompiere
(Vicolo Regina d' Ungheris 5, Τ/+39.045.8030537)
Γνωστή σε όλη την πόλη για τα πιάτα με βάση το χοιρινό. Misto di funghi και pastisada de caval είναι δύο πιάτα που δεν πρέπει να χάσετε. Aπό 35 € το άτομο.
Ristorante 12 Apostoli
(Corticella S. Marco 3, Τ/+39.045.596999, www.12apostoli.it)
Aγαπημένο μέρος των Ινγκριντ Μπέργκμαν, Μαρίας Κάλλας, Ερνεστ Χέμινγουεϊ και πολλών άλλων διασημοτήτων από το 1750, αποτελεί μια διαφορετική πρόταση. Εξαιρετικό κρασί και φαγητό μέσα σε ένα πλούσιο αρχιτεκτονικά και ιστορικά διάκοσμο. Από 90 €.

ΚΑΦΕ - ΜΠΑΡ

Wine bar Square
(Via Sottoriva 15, Τ/+39.045.597120, www.squareverona.it)
Πρώην κατάστημα design επίπλων, νυν groovie coctail bar. Το χειμώνα, στην υπόγεια σάλα του πραγματοποιούνται live συναυλίες τζαζ. Σημείο αναφοράς της νεολαίας και των πιο ψαγμένων.
Caffe Tubino
(Corso Porta Borsari 15/d, Τ/+39.045.8032296)
O καλύτερος καφές της πόλης. 120 διαφορετικά είδη απ' όλο τον κόσμο. Νοστιμότατα μπριός και γλυκίσματα. Εξαιρετική η ζεστή σοκολάτα.
Μ27Caffe
(Via Mazzini 27/A, Τ/+39.045.8014323)
Μοντέρνο καφέ μπαρ με jazzy ατμόσφαιρα. Δυνατή μπάρα με highlights τα frozen margaritas και τα μη αλκοολούχα κοκτέιλ με βάση το γιαούρτι.

ΑΓΟΡΕΣ

Belle Epoque
(Via Fama 4/c, Τ/+39.045.8006876)
Μπουτίκ με μοναδικά vintage bijoux διαφόρων εποχών, στο ιστορικό κέντρο της πόλης.
Il Tempo
(Via Stella 3/A, Τ/+39.045.8035652)
Εδώ θα βρείτε μεγάλη γκάμα από αντίκες. Οι λάτρεις του είδους θα ανακαλύψουν εξαιρετικά κομμάτια.

Πώς να βρίσετε το αφεντικό σας χωρίς να απολυθείτε!
Κόλπα για να... εκτονωθείτε χωρίς να καταλήξετε στο ταμείο ανεργίας
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Κίττυ Ξενάκη
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2009
TA NEA

Άραγε υπάρχει τρόπος να αρχίσει κανείς στα... γαλλικά το αφεντικό του χωρίς να καταλήξει στο ταμείο ανεργίας, με συνοπτικές μάλιστα διαδικασίες, και χωρίς αποζημίωση; Η (γαλλική) ιστοσελίδα Εco89 σταχυολόγησε 10 δικαστικά «διαμάντια», προς γνώση και συμμόρφωση κάθε σύγχρονου εργαζόμενου. Προσοχή: όσοι προσβάλλεστε από τα «γαλλικά», μη συνεχίσετε να διαβάζετε. Αρχίζοντας να επισημάνουμε το προφανές: καλό είναι να κρατάει κανείς πάντα την ψυχραιμία του, να μην ξεχνάει την αγωγή του και να διατηρεί υψηλό το επίπεδο. Επειδή όμως είμαστε άνθρωποι και επειδή η πίεση στον εργασιακό χώρο μπορεί να γίνει ασφυκτική, καλό είναι επίσης να έχει έναν μπούσουλα για την περίπτωση που προκαλέσει θύελλα στο γραφείο. Όλα εξαρτώνται από τις συνθήκες «Να πάτε να γαμηθείτε!» είπε ένας εργαζόμενος στο αφεντικό (μην απορήσετε με τον πληθυντικό ευγενείας, στη Γαλλία είναι απόλυτα συμβατός με το υβριστικό περιεχόμενο...) που τον πίεζε να δουλέψει και Σαββατοκύριακα. Ο εργαζόμενος απολύθηκε πάραυτα, χωρίς αποζημίωση. Ωστόσο το Εφετείο των Βερσαλλιών αποφάνθηκε πως «οι ειδικές συνθήκες υπό τις οποίες ειπώθηκε, αφαιρούν από τη φράση κάθε προσβλητικό χαρακτήρα» και υποχρέωσε το αφεντικό είτε να επαναπροσλάβει τον εργαζόμενο είτε να τον αποζημιώσει. Όσο λιγότεροι οι χαρακτηρισμοί τόσο καλύτερα Εφετείο του Νορ-Παντε-Καλέ δικαίωσε εργαζόμενη που είπε στον προϊστάμενό της: «Με έχεις πρήξει και μου σπας τα νεύρα!». Για τους δικαστές, οι εκφράσεις αυτές, παρότι απρεπείς, «δεν συνιστούν ύβρεις με την κυριολεκτική έννοια». Μην προσβάλλετε ποτέ τον προϊστάμενό σας δημοσίως Κατά τη διάρκεια σύσκεψης, τυπογράφος αποκάλεσε το αφεντικό του «ύπουλο», «δολοπλόκο» και «άτιμο». Στη συνέχεια, για την απόλυσή του έφτασε μέχρι το Ακυρωτικό Δικαστήριο, το γαλλικό αντίστοιχο του δικού μας Αρείου Πάγου. Οι δικαστές εν τούτοις αποφάνθηκαν ότι «το γεγονός πως οι χαρακτηρισμοί ειπώθηκαν ενώπιον μαρτύρων τους καθιστά ακόμα πιο αξιόμεμπτους». Η λέξη «άχρηστος» υπερβαίνει τα όρια Η γαλλική ιστοσελίδα Εco89 επικαλείται το παράδειγμα γραμματέως που αποκάλεσε το αφεντικό της «άχρηστο» και «ανίκανο», κρίνοντας ενδεχομένως πως δεν υπερέβαινε τα όρια. Το Ακυρωτικό Δικαστήριο όμως δικαίωσε το αφεντικό που την απέλυσε, κρίνοντας πως «αυτά τα προσβλητικά και ακραία λόγια συνιστούν κατάχρηση της ελευθερίας της έκφρασης». Η λέξη «μαλάκας», πάλι, ενίοτε συγχωρείται (Νο 1) Διευθυντής συνεταιρικής εταιρείας γάλακτος εκδιώχθηκε κακήν κακώς επειδή αποκάλεσε τον πρόεδρο του διοικητικού συμβουλίου «μαλάκα» και τα μέλη του «ανίκανους». Η γαλλική Δικαιοσύνη ωστόσο έκρινε πως «απλώς μετέφρασε σε εμφατικούς όρους τις επιφυλάξεις του». Η λέξη «μαλάκας», πάλι, ενίοτε συγχωρείται (Νο 2) Έπειτα από προσφυγή Ισπανού από τη Χερόνα, το Ανώτατο Δικαστήριο της Καταλωνίας αποφάνθηκε ότι το να αποκαλέσεις τον εργοδότη σου «hijo de puta» (έκφραση εξίσου συνηθισμένη με το «μαλάκας») δεν δικαιολογεί την απόλυσή σου. Το επιχείρημα; «Ο κοινωνικός εκφυλισμός της γλώσσας έχει καταστήσει κοινή τη χρήση αυτής της έκφρασης υπό συγκεκριμένες συνθήκες, ιδίως σε διαπληκτισμούς». Η βαρύτητα μιας βρισιάς ποικίλλει ανάλογα με το επάγγελμα Στη Γαλλία, η εταιρεία ΕΜΙ διέκοψε το συμβόλαιό της με τον γνωστό για την αθυροστομία του ράπερ Doc Gyneco, έπειτα από συνάντηση που κατέληξε με τον ράπερ να λέει: «Δεν μπορώ να κάνω μουσική με πουτάνας γιους και κοπρόσκυλα». Εφετείο του Παρισιού έκρινε πως η εταιρεία δεν δικαιούται να σοκάρεται επειδή ο ράπερ συμπεριφέρεται ως... ράπερ. Επίσης, οδηγός φορτηγού που ξεκαθάρισε στο αφεντικό του πως «δεν θα γίνει η πουτάνα του» δικαιώθηκε στο Ακυρωτικό Δικαστήριο, με το σκεπτικό ότι «η ωμότητα των λόγων του δεν υπερβαίνει τα όρια του αποδεκτού στον επαγγελματικό κόσμο των οδηγών φορτηγών». Αν το αφεντικό σας δεν προσέχει τη δική του γλώσσα, ας πρόσεχε Αυτό είναι το δίδαγμα της διαμάχης ανάμεσα σε δύο αδέλφια στη Γαλλία. Ο ένας διευθύνει εργαστήριο οδοντικών προσθέσεων· κάποια στιγμή προσέλαβε τον αδελφό του. Όταν αυτός του είπε «αν έχεις αρχίδια απόλυσέ με», το έκανε. Το Ακυρωτικό Δικαστήριο ωστόσο δικαίωσε τον απολυθέντα, καθώς ο εργοδότης αδελφός έλεγε κάθε λίγο και λιγάκι στον υπάλληλο αδελφό ατάκες του τύπου: «Όταν σε προσέλαβα ήσουν ένας βρωμιάρης», «χωρίς εμένα δεν είσαι τίποτα» και «θα σε στείλω στην Πρόνοια να παρακαλάς για λίγο φαγητό». Η αρχαιότητα και ο... «πρότερος έντιμος βίος» είναι ισχυρά ελαφρυντικά Το Ακυρωτικό Δικαστήριο της Γαλλίας δικαίωσε εμπορικό αντιπρόσωπο που κάλεσε τον προϊστάμενό του να βάλει ένα σημείωμα «στον κώλο του», δηλώνοντας πως ναι μεν έγινε χυδαίος πλην όμως «εργαζόταν 22 χρόνια στην επιχείρηση, κατά τη διάρκεια των οποίων οι προϊστάμενοί του δεν είχαν απολύτως κανένα παράπονο από αυτόν». Προσέξτε τις ιστορικές αναφορές Εργαζόμενος σε εργοστάσιο βιομηχανικών βαφών είπε στο αφεντικό του: «Με έχετε πρήξει και βαρέθηκα τις ναζιστικές μεθόδους σας». Δεν γνώριζε όμως πως ολόκληρη η οικογένειά του είχε χαθεί σε ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Παρ΄ όλα αυτά, το Ακυρωτικό Δικαστήριο αναγνώρισε την άγνοιά του ως ελαφρυντικό και προτίμησε να δώσει έμφαση στη «δικαιολογημένη οργή» του εργαζόμενου.